ترکیه و مدل حکومت‌داری حزب عدالت و توسعه در سال‌های گذشته مطلوب بسیاری از جریان‌های فکری یا چهره‌های سیاسی در منطقه غرب آسیا یا حتی ایران بوده است. در ماجرای بیداری اسلامی برخی از کشورها چون مصر یا جریان حماس در غزه، با الگوبرداری از مدل اسلام‌گرایی در ترکیه تشکیل دولت دادند و برخی دیگر نیز در آمال و آرزوهایشان این مدل را نمونه‌ای موفق برای الگو برداری اسلامی می‌دانستند. الگویی که صرفاً یک نگاه سمبولیک به اسلام دارد اما مذهب و مبنای دینی هیچ جایگاهی در قوانین یا منش حاکمان ندارد.
در جمهوری اسلامی هم در 2 دهه گذشته دولت‌ها به ویژه دولت سازندگی یا اصلاحات نگاهشان به حکومت داری چنین نگاهی بود که از اسلام ظاهری بماند و در عمل از الگوی سازمان تجارت جهانی در اقتصاد یا سکولاریسم فرهنگی تبعیت کنیم؛ اسم این مدل‌ها را هم مدل ژاپن اسلامی یا کره جنوبی می‌گذاشتند. کودتای دیروز ترکیه حاصل همین نگاه ابزارگرایانه است، نتیجه اعوجاجات سیاسی و بین‌المللی که یک روز روابط با سوریه را به اوج تاریخی خود می‌رساند و مدتی بعد، دست در دست تروریست‌های نام و نشان‌دار، سرزمین سوریه را محل تاراج و تاخت‌و‌تاز قرار می‌دهد. زمانی تنش با روسیه را به اوج می‌رساند و چند ماه بعد مجبور به عذرخواهی از این کشور می‌شود. اوضاع داخلی ترکیه یا حتی اوضاع درونی حزب عدالت و توسعه نیز وضعیتی بهتر از این ندارد؛ نارضایتی‌ها به اوج رسیده و چهره‌های شاخص حزب به منتقدان و مخالفان اصلی آن بدل شده‌اند. البته، گرچه کودتای ضعیف و نافرجام بخشی از ارتش موجب همگرایی داخلی شده است اما این همگرایی کوتاه و شکننده خواهد بود و انتقادها را به این مدل حکومت‌داری به‌طور جدی خواهد برانگیخت.