شاید این زاویه دید به او زیادی مهربانانه و لطیف به‌نظر برسد، اما در صحبت‌های پس از باخت او، مربی‌اش در هتل می‌گوید که تازه دو هفته است به این قافله اضافه شده و سجاد وقتی پیش او رفته است، این موضوع را بیان کرده است که می‌داند راه را اشتباه رفته و قرار است از این راه برگردد و درست و اصولی تمرین کند. 
اتفاقی که به‌گفته مربی خیلی دیر بود و در دو،سه هفته نمی‌شود یک آدم را که اصلا توان رزمی ندارد، به رینگ مسابقه با یک حریف این‌کاره فرستاد. حیف و کاش و دریغ از آنجا شروع می‌شود که هیچ‌وقت هیچ‌کس به یک جوان که علاقه زیاد و احتمالا مقداری استعداد هم دارد، نگفته است راه را اشتباه می‌رود. 
این به معنی بی‌تقصیربودن او نیست و قطعا مشخص است که یک انسان بالغ نباید خودش را چنین مضحکه کند؛ اما نکته اینجاست که سجاد می‌توانست در صورت داشتن بزرگ‌تری که راه را از چاه به او نشان دهد، به چنین روزی نیفتد.

حیف نام ایران
روزی که مارتین فورد، رزمی‌کار حرفه‌ای انگلیسی، از رقابت با هالک ایرانی خبر داد، پیش و بیش از هر چیز نام ایران بود که داشت زیر سؤال می‌رفت. 
او به هیچ نهاد رسمی ورزشی وابسته نیست، اما از روزی که در بهار1400 با یک هل‌دادن ساده مارتین فورد نقش زمین شد تا روزی که پشت صحنه کری‌خوانی تقلبی او با مارتین فورد درآمد و تا همین دو روز پیش که خبر رقابت هالک ایرانی با گوریل قزاقستانی سر زبان‌ها افتاد، اولین نکته‌ای که خاطر خیلی‌ها را مکدر کرد، چسپیدن نام ایران به سجاد غریبی بود. 
قطعا می‌شد با تذکر یا ممنوعیتی جلوی شایع‌شدن این لقب گرفته شود و این البته که به‌معنی گرفتن حق شخصی غریبی برای مبارزه نیست؛ مشکل اینجاست که امروز تیتر مضحکه‌آمیز و سوژه استندآپ کمدی‌های خارجی، شکست کمتر از سه‌دقیقه‌ای او با آن نمایش مفتضح و کتک‌خوردن پی‌درپی است؛ درحالی‌که نه‌تنها نام ایران، بلکه شعائر مذهبی را هم با نام خود پیوند زده بود؛ کاری کاملا غلط.

حیف ما
و اما حیف ما مردم که گیر افتاده‌ایم بین صفحه‌های زردی که برای چندصد بازدید بیشتر حاضرند جوانی را که مشخصا متوهم است و راه را اشتباه رفته، جلوی دوربین شان بنشانند و به‌جای چند سؤال درست که اشتباهاتش را پیش چشم بیاورد، به او پروبال دهند و به آدمی که بیش از حد برای خود اعتبار قائل است، اعتباری بی‌خودی ببخشند. از صفحه‌های زرد بدون صاحب مشخص که انتظاری نیست، چراکه آنان با همین پروبال‌دادن به حاشیه‌ها بالا آمده‌اند؛ اما صفحات نام‌ونشان‌دار و استودیوداری که ادعای کار رسانه‌ای می‌کنند، با سوارشدن روی هر موجی کاری می‌کنند که یک شخص و خبر نه‌چندان مهم بیشتر از آنچه باید به دید مردم بیاید.
 راستش نمی‌توانیم به خودمان بیش از حد اشکال بگیریم، چراکه دنبال‌سرگرمی‌بودن کار بدی نیست؛ اما می‌توانیم از خودمان بپرسیم که آیا باید در لابه‌لای صفحات زرد دنبال این سرگرمی باشیم؟ شاید با بازدیدهای کمتر ویدئوها و عکس‌های این هالک مجازی، اصلا او تا اینجا جلو نمی‌رفت.
 هر یک بازدید و لایک و بازنشر چنین محتواهایی از طرف ما، یک کمک به آدمی است تا بیش از پیش خودش را و کشورش را سوژه خنده دیگران کند!