چین به همکاری با ایران نیاز داد
نوذر شفیعی، کارشناس مسائل بین‌الملل در گفت‌وگو با خبرنگار «صبح‌نو» با اشاره به تحولات روابط ایران و چین، اظهار داشت: چین دوره‌های متفاوت روابط خارجی را طی کرده و سیاست خارجی چین مراحلی را به خود دیده است.
وی افزود: جهت‌گیری تمامی این مراحل برای تبدیل شدن چین به یک قدرت هژمون بوده است؛ چینی‌ها برای خود یک شرایط تاریخی و تمدنی بزرگ قائل هستند. چین در دوره‌هایی از تاریخ به‌خصوص در قرون میانه یک امپراتوری بزرگ بوده و به‌عنوان جهان یا دنیای چینی معروف بوده است. شفیعی با تاکید بر اینکه چین در آن دوران به‌لحاظ اقتصادی و نظامی یک قدرت مهم در روابط بین‌الملل آن دوره بوده است، گفت: برای دوره‌ای که از قرن۱۸ شروع می‌شود تا اوایل قرن۲۰، چین یک دوره بسیار تحقیرآمیز را پشت سر گذاشته است؛ بنابراین این کشور براساس دو پیشینه به آینده نگاه می‌کند؛ یک پیشینه بسیار درخشان است که چین را در حد یک ابرقدرت ترسیم می‌کند و یک پیشینه تحقیرآمیز که چین را به‌سمت حرکت در مسیری درخشان تشویق می‌کند. دوره دوم را چینی‌ها «دوباره هرگز» نامگذاری کردند.
این کارشناس مسائل بین‌الملل تاکید کرد: چین دیگر نمی‌گذارد تحقیرهای گذشته اتفاق افتد. وی با بیان اینکه چینی‌ها در دوره اخیر که از سال۱۹۴۹ آغاز می‌شود تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ متناسب با شأن و منزلت گذشته را در دستورکار دارند، افزود: در نسل‌های گذشته حاکمان چین این روند شدت و ضعف داشته است. در دوره نسل اول در چارچوب مبارزه با امپریالیسم معنا پیدا می‌کند و در دوره دنگ شیائوپینگ همکاری با آمریکا در دستورکار قرار می‌گیرد و چینی‌ها تا به امروز سعی کردند با احتیاط عمل کنند.
ایران جایگاه بسیار بالایی در سیاست خارجی چین دارد
این کارشناس مسائل بین‌الملل خاطرنشان کرد: چینی‌ها در این دوره با چراغ خاموش حرکت می‌کنند. به این دلیل که به این نتیجه رسیده بودند که اگر در شرایط دوره ۱۹۴۹ تاکنون با آمریکا یا هر کشور دیگری درگیری نظامی پیدا کنند رشد خود را ممکن است دچار وقفه کنند؛ ازاین‌رو پیش از اینکه حرف بزنند، عمل کردند و چین را به قدرت گذشته خود رساندند. شفیعی با تاکید بر اینکه در این نگاه کشورهای مختلف در سیاست خارجی چین اولویت‌بندی شده‌اند، گفت: با بعضی همکاری عادی، با بعضی مشارکت عادی، با بعضی مشارکت استراتژیک، با بعضی مشارکت استراتژیک جامع و نظایر آن را دارند؛ چینی‌ها ۲۵نوع مشارکت را برای روابط خود با کشورهای مختلف تعریف کرده‌اند. هرچه کشورها از اهمیت بیشتری در روابط با چین برخوردار باشند، معنای مشارکت استراتژیک عمیق‌تر می‌شود. وی با تاکید بر اینکه چین با ایران موافقتنامه مشارکت استراتژیک جامع منعقد کرده است، گفت: این موافقتنامه به معنای مشارکت برابر و برد-برد هر دو کشور در یک همکاری است. استراتژیک به این معناست که در حوزه‌های بسیار مهم با یکدیگر همکاری می‌کنند و جامع به معنای این است که تمام حوزه‌های همکاری را شامل می‌شود.
نیاز چین به ایران
این کارشناس مسائل بین‌الملل با اشاره به اینکه با این تعریف، ایران جایگاه بسیار بالایی در سیاست خارجی چین دارد، گفت: کشورهایی که دارای توانایی سرمایه‌گذاری بالا، ذخایر انرژی بالا، منابع غنی، جمعیت مناسب برای بازار مصرف، موقعیت استراتژیک، پتانسیل نظامی بالا و کشورهایی که به‌لحاظ ایدئولوژیک یعنی نوع نگاه به نظم بین‌المللی نگاه مشترکی با چین دارند، در سیاست خارجی چین اولویت بالایی دارند و با آن‌ها مشارکت استراتژیک جامع منعقد خواهند کرد.
شفیعی با تاکید بر اینکه ایران این جایگاه را برای چین دارد، گفت: روابط ایران و چین ممکن است فرازونشیب‌هایی داشته باشد اما این مسائل مانع حرکت چین به‌سمت ایران نمی‌شود. درواقع نگاه چین به ایران از سر انتخاب نیست و سر اجبار است.
وی ادامه داد: چین برای اینکه با چالش‌های ایالات‌متحده مقابله کند به همکاری با کشورهایی مثل ایران نیاز دارد. شفیعی افزود: فرازونشیب‌ها چینی‌ها را از یک منظر نگران می‌کند و باعث می‌شود تلقی چینی‌ها از رفتار ایران یک رفتار بی‌ثبات باشد. چینی‌ها به‌دنبال یک رابطه باثبات و ممتد با ایران هستند.
