خلق هنر روی سنگ‌های شکسته
کمی بیشتر خودتان را برای مخاطبان «صبح‌نو» معرفی کنید!
من ژانت مُخطَس، متولد تهران و ساکن تبریز هستم. در دانشگاه نقشه‌کشی ساختمان خواندم اما بیشتر از 20سال است که به‌طور حرفه‌ای نقاشی می‌کنم. دوره‌هایی را نیز در انجمن خوشنویسان ایران و همین‌طور فنی‌وحرفه‌ای گذرانده و مدرک گرفته‌ام.
این چندمین نمایشگاه انفرادی شماست؟
این اولین نمایشگاه انفرادی من است اما در این دو سال کرونا در نمایشگاه‌های بین‌المللی گروهی آنلاین در کشور ترکیه شرکت کرده‌ام.
چه شد که تصمیم گرفتید در گالری زرنا آثارتان را به نمایش بگذارید؟
پنج سال پیش با خانم رسول‌زاده، مدیر گالری زرنا صحبت کرده بودم و برای برپایی نمایشگاه از او راهنمایی
خواسته بودم. او به من گفت که کارهایم باید خاص و ارجینال باشند، یک مجموعه هدفمند که مشخص باشد چه حرفی برای گفتن دارد. در این مدت مجموعه‌ای را جمع‌آوری کردم درباره فرهنگ و تمدن آشوری و همین‌طور خط آشوری. سعی کردم با اشکال، رنگ‌ها و خط‌های آشوری، این تمدن را به تصویر بکشم. این تمدن جذابیت‌های زیادی برای من دارد و برایم جالب است که بتوانم آن را معرفی کنم.
کارهای شما ترکیبی از خط و نقاشی است؟
بله، نقاشی خط است. 70درصد کار نقاشی و 30درصد آن خط است.
در آینده از شما چه کارهایی خواهیم دید؟
دوست دارم همین روند را ادامه دهم و کارهای قوی‌تر با ترکیب‌های بیشتری کار کنم. قصد دارم از تکنیک‌ها و سبک‌های بیشتری استفاده کنم و در کنارش نیز کارهای دیگرم ازجمله نقاشی‌های سورئال را به نمایش بگذارم.
نقاشی طبیعت به تجربه نیاز دارد
کامیار صادقی، هنرمند نقاش که نمایشگاه «منحنی آب» او در گالری عالی حوزه هنری برپاست، درباره این نمایشگاه و ویژگی مشترک آثاری که گردهم آمده‌اند، گفت: «در نمایشگاه «منحنی آب» ۴۰تابلوی نقاشی با تکنیک آبرنگ از طبیعت به نمایش گذاشته‌ام. ویژگی بارز این آثار، حس و حالی است که در آثار نمود دارد؛ درواقع در آثار، حس و حال خودم منعکس و این موضوع کافی است.»
وی درباره اینکه آیا دیگر انواع نقاشی را نیز تجربه کرده است؟ توضیح داد: «کار من در نقاشی محدود به طبیعت نیست و تجربه‌های دیگری نیز در نقاشی داشته‌ام، همچنین با تکنیک‌های دیگری چون رنگ روغن، اکریلیک و اکثر متریال‌های دیگر هم دارم اما با تکنیک آبرنگ و رنگ روغن ارتباط بهتری می‌گیرم. آبرنگ مهارت ویژه‌ای می‌خواهد، چراکه امکان اصلاح کردن ندارد و بنابراین باید فی‌البداهه و با سرعت اجرا شود و ممکن است در این کار اشکالاتی وجود داشته باشد. به همین دلیل من هم منکر این نیستم که ایراداتی در کارها باشد. اما در کل کارهای «منحنی آب»، کارهایی هستند که خوب از آب درآمده است و کنار هم جمع کرده‌ام.»
صادقی با بیان اینکه آثار حاضر در «منحنی آب» در زوایایی خوب و موفق ثبت شده‌اند، درباره نقاشی طبیعت و الگوهایی که از طبیعت خلق می‌کند، به «مهر» اظهار کرد: «نقاشی از طبیعت داستانی متفاوت نسبت‌به دیگر انواع نقاشی دارد؛ به دلیل اینکه نور و اتمسفر مدام درحال تغییر هستند، نقاش باید تجربه داشته باشد تا کنترل زمان و فضا در دست‌هایش باشد.»
او در پاسخ به اینکه آیا سوژه‌های نقاشی از طبیعت را غیرحضوری نیز خلق کرده یا خیر؟ گفت: «هر زمان فراغتی پیدا شود به طبیعت می‌روم و به نقاشی می‌پردازم اما جایی که فرصت نباشد، عکسی ثبت می‌کنم و بعدا کار می‌کنم؛ حال ممکن است جزئیاتی از آن عکس و گاه ممکن است کل عکس را تصویر کنم. بعضا اگر عکس خوبی در اختیار نداشته و هوس نقاشی داشته باشم، از عکسی که ممکن است خودم نگرفته باشم استفاده می‌کنم.»
این هنرمند نقاش درباره نقاشی کردن از روی نقاشی‌های معروف یا نمونه‌هایی که موجود هستند نیز عنوان کرد: «کار کپی نقش زدن را به‌عنوان تجربه معقول می‌دانم و همچنین کپی از کارهای معتبر که به‌لحاظ تکنیک به آدم کار یاد می‌دهند. کار کپی کشیدن، حس و حال کپی می‌دهد و به درد تجربه و مهارت می‌خورد. این مورد برای زمانی که معلم ندارید تجربه خوبی است و از طرفی مهارت و تسلط نقاشی در کار بالا می‌رود اما اینکه کسی این آثار را در قالب نمایشگاهی به نمایش بگذارد، موردقبول من نیست و به اعتقاد من، آثار نمایشگاه، باید کارهای ارجینال باشند.»
نمایشگاه نقاشی «منحنی آب» تا اول تیرماه در گالری ابوالفضل عالی حوزه هنری برقرار است و علاقه‌مندان برای تماشای این آثار می‌توانند شنبه تا چهارشنبه از ساعت ۹الی ۱۸ به حوزه هنری مراجعه کنند.
دغدغه‌ام تاریخ و تکرار آن است
نمایشگاه آثار مریم فرزادیان با عنوان «دیالکتیک پوسیدگی» در پروژه‌های آران برپاست. فرزادیان با بیان اینکه مجموعه از سه سال پیش با کارهای مطالعاتی آغاز شده است، گفت: «یکی از دغدغه‌های ذهنی من تاریخ و تکرار آن بوده، به‌ویژه تاریخ صد سال گذشته که خیلی پرهیاهو بوده است. من در مجموعه قبلی خود با عنوان «سنگ، کاغذ، قیچی» نیز اشاره‌های تاریخی داشتم اما این‌بار دقیق‌تر روی تاریخ معاصر تمرکز کردم.»
او درباره چیدمان سنگ‌ها گفت: «این کارها هم طبیعت و هم تاریخ را در خود دارد. من روی سنگ‌های شکسته که خودشان می‌توانند تاریخ را در خود داشته باشند وقایع یا شخصیت‌های تاریخی را نقاشی کردم که شاید الان کسی آن‌ها را نشناسد یا آن وقایع را به یاد نیاورد؛ البته من هم یک برداشت نقطه‌ای از آن‌ها دارم و نمی‌توانم بگویم بازگویی کامل یک شخصیت یا واقعه است. این سنگ‌ها را از عمارت‌هایی که خراب شده‌اند یا از قبرستان‌های قدیمی برداشتم که هر دوی این‌ها زمانی رونق زیادی داشتند؛ فرسایشی که در این سنگ‌ها به وجود آمده برایم خیلی مهم بود و آن‌ها توانستند نیستی در نیستی را نشان دهند.»
فرزادیان درباره چیدمان این سنگ‌ها به «هنرآنلاین» گفت: «یک روال تاریخی را پیگیری کردم که از واگذاری امتیاز نفت شروع شده و تا زمان جنگ ایران و عراق ادامه دارد. نایلون سیاهی که زیر این سنگ‌ها کشیده‌ام نیز اشاره به همان نفت است که قرار بود باعث خوشبختی و رونق زندگی مردم ایران شود اما به‌جای آن باعث مشکلات زیادی شد.»
او درباره نقاشی سه‌‌لته‌ای که در این مجموعه وجود دارد، گفت: «این کار نیز بیان همان تاریخ صدساله است و در آن شیر‌های سنگی دیده می‌شود که نماد مقاومت و ایستادگی هستند. سعی کردم فضاسازی کار مرتبط با آن فضای آشفته‌ای باشد که در صد سال گذشته وجود داشته است. نگاه کاملا مستند مطبوعاتی به این دوره داشتم و از روزنامه برای نشان دادن تغییراتی که در طول زمان رخ داده استفاده کردم. این تغییرات هم در شکل روزنامه‌ها و تغییراتی که در ابعاد و فونت آن‌ها به وجود آمده است و هم در تیتر و مطالب آن‌ها دیده می‌شود. برای کشیدن این روزنامه‌ها از نمونه‌های واقعی الگو گرفتم و به آرشیو کتابخانه ملی، کتابخانه منچستر و کتابخانه دانشگاه بن رجوع کردم و نسخه‌هایی را که به نظرم مهم‌تر بود انتخاب کردم. همه این تیتر‌ها و مطالب در این روزنامه‌ها وجود دارد و کسی که بخواهد از آن‌ها آگاه شود می‌تواند به این نسخه‌ها رجوع کند».
نمایشگاه آثار مریم فرزادیان تا ۱۰تیر در پروژه‌های آران به نشانی خیابان نوفل‌لوشاتو، کوچه لولاگر، پلاک۵ برپاست.
