مریم‌شیعه‌زاده|حوالی ساحل و جایی در کنار دریا، سرش را آرام روی ماسه‌ها گذاشته بود. انگار که از ساعت‌ها بازی بی‌وقفه خسته شده باشد و بخواهد برای چند ساعتی روی زمین درازبه‌دراز بیفتد. موج‌ها روی ساحل جلو می‌آمدند، آرام او را نوازش می‌کردند و باز به دریا برمی‌گشتند. وقتی جسم بی‌جان آیلان، کودک سه‌ساله سوری، در سواحل بودروم ترکیه پیدا شد، همه‌چیز تا همین اندازه تراژیک و البته تکان‌دهنده بود. روی پیراهن قرمزرنگ آیلان، تصویری از یک موشک درحال پرتاب، کره ماه و پسربچه‌ای خندان با لباس فضانوردی بود. آیلان در همه عکس‌های قدیمی‌اش با این لباس، می‌خندید و مرور تصاویر مربوط به خنده‌اش، جهان را به بغض واداشت. امروز روز جهانی پناهندگان است؛ روز آیلان و صدها پناهجویی که هر سال از ترس گذشته تاریک شان، به‌سمت آینده‌ای مجهول حرکت می‌کنند و در این مسیر همه‌ مخاطرات را به‌جان می‌خرند. پناهجویانی که یک روز طناب اتصال شان به همه‌چیز و همه‌کس را پاره می‌کنند و راهیِ جایی خارج از مرزهای جغرافیایی‌شان می‌شوند تا برای همیشه رفته باشند. هفت سال از جان‌دادن آیلان در آبی دریای مدیترانه می‌گذرد. هفت سال از روزهایی که همه‌ دنیا از توجه ویژه پناهندگان گفتند و روزنامه‌هایی مانند لوموند از بیدارشدن کشورهای اروپایی نوشتند، می‌گذرد و امروز وقتی به جمعیت رو به افزایش پناهجویان در دنیا نگاه می‌کنیم، هنوز هم قصه همان است. هنوز هم در جزیره مانوس، صدها نفر با فقر و فلاکت دست‌وپنجه نرم می‌کنند و هنوز هم برای رسیدن به رؤیای زندگی اروپایی، هر‌ سال‌ انسان‌های زیادی طعمه دریا، غارتگران یا قاچاقچیان اعضای بدن می‌شوند. در سالی که گذشت و به‌واسطه همه جنگ‌ها و آشوب‌هایی که رخ داد، امسال آمار کودکان پناهنده بدون همراه به‌شکل چشمگیری افزایش پیدا کرده است. از ابتدای سال2021 تاکنون درخواست پناهندگی بیش از 13هزار و 550 کودک در اروپا ثبت شده است که هیچ‌کدام از این کودکان همراهی ندارند و تنهایی و غربت، همه‌ سهم آن‌ها از دنیایی به این وسعت است. امسال با آوارگی هزاران شهروند افغانستانی و اوکراینی، همه‌چیز آشفته‌تر از سال‌های پیش است و در صورت ادامه این روند، معلوم نیست که گرسنگی، فقر، بازماندن از تحصیل، دسترسی‌نداشتن به بهداشت و ده‌ها معضل دیگر چه به روز آن‌ها خواهد آورد.