محمدناصر حق‌خواه|    کمتر هنرمندی را در سینما می‌توان با بهروز شعیبی قیاس کرد. نه از این جهت که شکل هنری ای که شعیبی ارائه می‌دهد، آوانگارد و ساختارشکن یا مورد توجه بیشتر منتقدان و تماشاچیان حرفه‌ای باشد، او معمولا فیلم جشنواره‌پسند، مخصوصا خارجی، نمی‌سازد. از سوی دیگر، از این جهت که در به‌دست‌آوردن اقبال عمومی و جذب بدنه سینما از هم‌سن‌وسال‌های هم‌رده‌اش موفق‌تر شده باشد هم برتری خاصی ندارد و رکورد فروش هم در کارنامه‌اش نیست. او البته هم سیمرغ فجر دارد و بارها در مرکز توجه جشنواره‌ها قرار گرفته و هم سریال عامه‌پسند و فیلم پرمخاطب داشته است، اما در هیچ‌کدام از این طیف‌ها قرار نمی‌گیرد. وجه تفاوت او با دیگران در این است که به‌عبارت سینمایی‌ها او فرزند سینماست. یعنی با وجود اعتقادات خاص خودش، با همه افراد در سینما کار می‌کند و به‌اصطلاح «همه تماس تلفنی او را پاسخ می‌دهند». با همه نوع آدمی در سینما از هر صنف و عقیده‌ای کار کرده است و می‌کند و معمولا در هیچ حاشیه پررنگی نقش فعال و میان‌دار ندارد. کم‌ مصاحبه می‌کند و محترم و متین درباره هر موضوع صحبت می‌کند. خارج از حوزه سیما اظهارنظر عجیبی نمی‌کند، اما در فیلم‌هایش درباره خیلی چیزها بحث می‌کند. 
شعیبی از نوجوانی و با معرفی حبیب رضایی در «آژانس شیشه‌ای» نقش فرزند حاج‌کاظم را بازی کرد. سال‌ها دستیاری کارگردانان مختلف و مهم سینما را کرد، سریال و سینمایی ساخت و در این مدت بازیگری و جلوی دوربین بودن را هم فراموش نکرد. از فیلمی اجتماعی مثل «دارکوب» درباره اعتیاد تا فیلم تاریخی با موضوع منافقین، یعنی «سیانور» را ساخت و در شبکه نمایش خانگی سریال کمدی «گلشیفته» را کارگردانی کرد. این روزها اما نام بهروز شعیبی را بیشتر از هر زمان دیگری می‌شنویم؛ او فیلم «بدون قرار قبلی» را در مقام کارگردان روی پرده دارد و در «هناس» هم نقش اصلی را بازی می‌کند. ترکیبی از همه آنچه که تاکنون درباره او نوشتیم. در فیلمی که ساخته، محوریت امام‌رضا(ع) در ترکیبی با موضوع مهاجرت و سبک زندگی را روی پرده برده است و بازیگرانی مثل پگاه آهنگرانی و صابر ابر و مصطفی زمانی دعوتش برای بازی در این فیلم خاص را پذیرفته‌اند. «بدون قرار قبلی» در جشنواره فجر سال گذشته سیمرغ زرین بهترین فیلم از نگاه ملی را گرفت و روز افتتاحیه هم در مشهد مقدس و با حضور جمع زیادی از آدم‌های مختلف سینما در حرم مطهر امام‌رضا(ع) جلوه‌ ارزشی‌بودن و تبلیغ همزمان را به نمایش گذاشت. شعیبی در فیلم «هناس» نقش شهید داریوش رضایی‌نژاد، از شهدای ترورهای هسته‌ای، را بازی می‌کند. فیلمی درباره ترور و با درون‌مایه سیاسی روز که نقش مقابل و مستقیمش را مریلا زارعی بازی می‌کند. هر دوی این فیلم‌ها با تبلیغ گسترده تلویزیون فعلا خوب دیده شده‌اند و احتمالا با رونق‌گرفتن بیشتر اکران، از آن‌ها بیشتر خواهیم شنید. اما نکته اینجاست که بهروز شعیبی قطعا در این دوره و با وجود دیده‌شدن هر دو فیلم، نه دیگر چنین فیلمی را خواهد ساخت و نه به این زودی‌ها در نقشی مثل نقشش در «هناس» بازی خواهد کرد؛ همان‌طور که پس از فیلم موفق «دهلیز» با موضوع اعدام به‌سراغ سوژه‌ای به‌شدت متفاوت رفت و همان‌طور که از بازی در سریالی مثل «مهرآباد» با رگه‌های طنز اجتماعی برای شبکه پنج به بازی در نقش شهیدی انقلابی در فیلم «سیانور» رسید. او از عطاران بازی جدی گرفت، با سیامک انصاری و مهناز افشار و محمد بحرانی در مقام کارگردان کار کرد و حالا هم به ابر و آهنگرانی رسیده است. بهروز شعیبی همان فرزند سینماست که در سکوت و بدون ادعا فیلم می‌سازد؛ فیلم‌هایی که حرف دارند، اما بیانیه اعتقادی نیستند، خوش‌تکنیک‌اند، اما فرم غریب و ساختارشکنی ارائه نمی‌کنند، مخاطب‌پسندند، اما بفروش نیستند. او آدم سینماست!