هرچند فعالان سیاسی و رسانه‌های داخلی به‌دلیل حساسیت مذاکرات و عدم سوءاستفاده دشمنان در طول مذاکرات دوره هفتم و هشتم وین سکوت کردند و از هرگونه نقدی در راستای تضعیف تیم مذاکره‌کننده کشورمان پرهیز کردند اما از آن جهت که آقای علی باقری، مذاکره‌کننده ارشد تیم مذاکره‌کننده کشورمان در پرونده هسته‌ای، در جدیدترین اظهارنظر خودشان گفتند که «گوش شنوای ما پذیرای همه انتقاد‌های سازنده و سینه فراخ ما میزبان همه انتقاد‌های گزنده است» تذکر چند نکته به تیم مذاکره‌کننده ضروری است:
آقای باقری، هرچند سرعت و شتاب قطار دیپلماسی را در گرو «هم‌افزایی ملی» در موضوعات سیاست خارجی دانستند اما خود ایشان کمترین تلاش را در این زمینه داشتند و طی دو دوره مذاکرات در وین نه‌تنها برای اقناع‌ افکارعمومی بلکه حتی از اطلاع‌رسانی از آنچه در مذاکرات اتفاق می‌افتاد و نتایجی که حاصل می‌شد نیز دریغ کردند؛ به‌طوری‌که وقتی خبر از توقف مذاکرات آمد، رسانه‌های داخلی در بهت فرورفتند و فرصت مغتنمی برای رسانه‌های خارجی فراهم شد تا روایت مغرضانه و هدفدار خود را به جهان مخابره کنند؛ تاجایی‌که این القائات این تصویر را در ذهن افکارعمومی ایجاد کرد که توان تیم مذاکره‌کننده ایرانی مانع توافق بوده است و نه حتی سیاست‌های ایران یا غرب.
تیم مذاکراتی در این دو دور مذاکره هیچ شفافیتی در عمل نداشته و افکارعمومی و رسانه‌های داخلی نمی‌دانند چه کسی صحنه مذاکرات را مدیریت می‌کند و حتی توییت‌های مبهم و خارج از عرف دیپلماتیک اخیر آقای باقری نیز درراستای تضعیف دیپلماسی عمومی است؛ توییت‌هایی که مخاطب متوجه محتوا و معانی آن نمی‌شود؛ بنابراین بزرگ‌ترین نقص تیم مذاکره‌کننده جنبه رسانه‌ای، اطلاع‌رسانی و ارتباط با افکارعمومی آن است.
تصویری که آقای باقری به‌ویژه با توییت‌ها و سخنان مبهم و نامفهوم تا به امروز از خود به مخاطبان ارائه داده است، تلاش برای حفظ فضای مذاکراتی و نه مذاکره معطوف به نتیجه بوده است. وظیفه یک دیپلمات به‌کارگیری تکنیک‌ها و تاکتیک‌های موثر برای تحقق استراتژی کلان است که این تکنیک‌ها نیز ابزارها و سیاست خود را می‌طلبد و باید با واقعیت‌ها منطبق باشد که اگر این تاکتیک‌ها و روش‌ها بدون درنظرگرفتن این ملاحظات باشد به‌جای فایده، هزینه‌زا خواهند بود.