فائزه مومنی / ایران بهلحاظ موقعیت جغرافیایی در یک محیط خشک و نیمهخشک قرار گرفته و منابع آب محدودی دارد. باید پذیرفت که مشکل کشورمان خشکسالی نیست و منابع آبی محدود است و این ما هستیم که باید بهجای تقابل با این وضعیت، خود را با شرایط اقلیمی و محدودیتهای آب سازگار کنیم. نباید به بارانی که در برخی مقاطع تقریبا مناسب میبارد، دلخوش باشیم و در مواقعی که با کاهش میزان بارش مواجه میشویم زانوی غم بغل بگیریم؛ کمااینکه میتوانیم با مدیریت صحیح آب و ذخیره اصولی آن در زیر زمین و کشت محصولات کمآببر و متناسب با اقلیم منطقه به استقبال این شرایط برویم. متاسفانه طی دهههای اخیر دولتها با انجام اقدامات به اصطلاح توسعهای و بدون توجه به محدودیتهای منابع آب، محیطزیست کشور را با بحران شدید آبی مواجه کردهاند. هرچند که بسیاری هم رشد جمعیت و به تبع آن افزایش مصرف آب شرب، کشاورزی و صنعت را بهعنوان عوامل اصلی بروز بحران کمبود آب معرفی میکنند اما بررسیها نشان میدهد کشورهای دیگر منطقه که تقریبا شرایط اقلیمی مشابه و شاید بدتری نسبتبه ما دارند، با انجام اقدامات و برنامهریزی دقیق کارشناسی و سیاستگذاری درست، همزمان با توسعه، مشکلات کمآبی خود را مدیریت کردهاند. مطابق بررسیها براساس آمارها و شاخصهای بینالمللی هر کشوری که بیش از ۴۰درصد منابع تجدیدپذیر خود را مصرف کند با بحران کمآبی مواجه میشود. ما بیش از ۷۲درصد منابع آب تجدیدپذیر خود را مصرف کردهایم و این موضوع نشاندهنده حکمرانی غلط در زمینه آب است و بحران تامین آب که تا همین دو دهه اخیر بهعنوان دومین بحران پیش روی کشور مطرح بود. امروزه به بحران اصلی کشور تبدیل شده است و اعتراضات پراکندهای که بهویژه در یکی، دو سال اخیر در استانهای اصفهان، خوزستان، یزد و غیره رخ داده، تایید همین مطلب است.