امروز بهتر از هر زمان دیگری می‌دانیم وقتی که خبر گم شدن ورزشکاران ایرانی در نقاط مختلف دنیا و در حاشیه برگزاری مسابقات بین‌المللی به گوش می‌رسد، گم شدنی در کار نیست. بلکه هنوز خبر پناهندگی آن‌ها به صورت رسمی تایید نشده است و به‌طور موقت از واژه‌ای جایگزین بهره می‌بریم. حالا سناریو گم شدن یکتا جمالی، دختر وزنه‌بردار ایران؛ درست مانند سناریو گم شدن شقایق باپیری تکرار شد. باپیری عضو تیم ملی هندبال کشورمان بود که آذرماه سال گذشته خبر ناپدید شدنش سروصدای زیادی به پا کرد و در نهایت سر از اسپانیا درآورد. حالا دارنده مدال نقره دسته 87 کیلوگرم وزنه‌برداری کشورمان، به آلمان گریخته است و خبری از او نیست. یکتا جمالی تنها 17 سال سن دارد. سال گذشته در مصاحبه‌های متعدد درباره نبود امکانات در شهرستانی که زندگی می‌کند گفت. از سالن فرسوده تمرین و شرایط سختی که پشت سرمی‌گذاشت. پریسا جهانفکریان، عضو دیگر تیم ملی وزنه‌برداری هم؛ چند ساعت پس از خبر پناهندگی جمالی از مهاجرتش به کشور آلمان خبر داد. در سال‌های اخیر موج مهاجرت و پناهندگی نخبگان ورزشی، شدت گرفته است و در این میان نام دختران و زنان بیش از هر زمان دیگری به چشم می‌خورد. حمایت از این ورزشکاران و در نظرگرفتن تسهیلات ثابت و پاداش‌های متعارف و همچنین در اختیار قرار دادن امکانات مناسب، تا حد زیادی می‌تواند از ترک وطن توسط آنان جلوگیری کند. اغلب این ورزشکاران زمانی که از کشور خارج می‌شوند، به‌واسطه مشکلات و درگیری‌های مهاجرت؛ از دنیای حرفه‌ای فاصله می‌گیرند و به سمت آینده‌ای نامعلوم حرکت می‌کنند. پناهندگی محدودیت‌ها و مصائب بسیاری دارد که نوجوانی نظیر جمالی، به‌سختی می‌توانند آن‌ها را متصور شوند. شاید اگر برای مصاحبه‌های سال گذشته‌اش گوش شنوایی پیدا می‌شد، امروز جمالی در مسیری مطمئن‌تر قدم برمی‌داشت.