ازجمله مسائل، «مرور ایام» است. به تعبیر همگانی، انسان گاهی از «گذشت زمان» غفلت می‌کند و این غفلت موجب می‌شود از خواب غفلتی که او را فراگرفته است بیدار نشود. در این عالم اموری که موجب اعتبار و پندپذیری می‌شوند زیاد هستند اما انسان از آن‌ها عبرت نمی‌گیرد! علی(ع) می‌فرماید: «مَا أَكْثَرَ الْعِبَرَ وَ أَقَلَّ الِاعْتِبَارَ». یکی از موضوعاتی که انسان باید از آن پند و عبرت بگیرد و متنبه و بیدار شود مساله «گذشت زمان» است. یک سال دیگر گذشت اما آیا با سپری شدن این زمان من هنوز وجود دارم؟ خیر! همه هستی من وجود ندارد؛ با گذشت این سال بخشی از هستی من نیز گذشته است. لذا خوب است انسان نسبت‌به آنچه از او گذشت و از سرمایه و هستی‌اش کاسته شده، متنبه و متذکر شود. خوب است همان‌طورکه نسبت به امور مادی‌اش فکر می‌کند، نسبت‌به عمر و هستی‌اش نیز فکر کند تا ببیند این سرمایه را در چه راهی مصرف کرده است.