روایت را حمّاد، از اصحاب امام‌صادق(ع) می‎گوید: «قُلتُ لِأبی‏عَبدِالله(ع) أَشْغَلُ نَفْسِی بِالدُّعَاءِ لِإِخْوَانِی وَ لِأَهْلِ الْوَلَایَةِ فَمَا تَرَى فِی ذَلِكَ»؛ به حضرت(ع) عرض کردم: من خودم را به دعای برای برادرانم و پیروان اهل‏بیت(ع) مشغول می‎کنم. کارم این است که برای آن‌ها دعا می‎کنم و هیچ نظری به خودم ندارم. شما درباره روش من چه می‎فرمایید؟ حضرت(ع) ابتدا در جواب فرمودند: «إِنَّ اللَّهَ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى یَسْتَجِیبُ دُعَاءَ غَائِبٍ لِغَائِبٍ»؛ خداوند دعای شخصی را که پشت سر دیگری دعا می‎کند، مستجاب می‎کند. بعد هم فرمودند: «وَ مَنْ دَعَا لِلْمُؤْمِنِینَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ وَ لِأَهْلِ مَوَدَّتِنَا رَدَّ اللَّهُ عَلَیْهِ مِنْ آدَمَ إِلَى أَنْ تَقُومَ السَّاعَةُ لِكُلِّ مُؤْمِنٍ حَسَنَة». هرکس برای مردان و زنان مؤمن و دوستداران ما دعا کند، خداوند از زمان آدم تا قیامت به‌ازای هر مؤمن ثوابی به او عنایت می‎کند. در اینجا بحث حاجت مطرح نبود.