دلم خوش است به این اشک گاه‌گاه خودم
دعای روز بیست‌وهشتم ماه مبارک رمضان
بسم الله الرحمن الرحیم
«اللّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوافِلِ، وَأَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضارِ الْمَسائِلِ، وَقَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسائِلِ،
یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ إِلْحاحُ الْمُلِحِّینَ»
«خدایا، بهره‌ام را در این ماه از مستحبات فراوان کن و مرا با تحقق درخواست‌ها گرامی دار و از میان وسایل، وسیله‌ام را به‌سویت نزدیک کن، ای که پافشاری اصرارورزان مشغولش نسازد!»
خواسته‌های روز بیست‌وهشتم ماه مبارک رمضان: خدایا؛ 1. بهره مرا از نوافل زیاد فرما. 2. با محقق کردن درخواست‌هایم مرا گرامی بدار. 3. وسیله رسیدن به حضورت را برایم نزدیک گردان.
«اللّهُمَّ وَفِّرْ حَظِّی فِیهِ مِنَ النَّوافِلِ»
کلمه نوافل جمع نافله و از ریشه نفل است. نفل به دو معناست:
1. زیادی و اضافی. هر عملی را که بیشتر از واجبات انجام شود نافله می‌گویند. پس نماز نافله را از آن جهت نافله می‌گویند که اضافه بر نمازهای واجب است.
براساس این معنا، درواقع از خدا می‌خواهیم که به اعمال زیادی موفق شویم. نقش نوافل در عبادات این است که انسان را برای انجام کیفی واجبات آماده می‌کند. دیگر اینکه اگر کمبود و کاستی در انجام عمل واجب باشد این عمل نافله آن کسری را جبران می‌کند؛ لذا عامل بسیار مهمی برای تقرب به حضرت حق است.
در حدیث قدسی آمده است: «إِنَّهُ لَیَتَقَرَّبُ إِلَیَّ بِالنّافِلَةِ حَتّی أُحِبَّهُ فَإِذا أَحْبَبْتُهُ کُنْتُ سَمْعَهُ الَّذی یَسْمَعُ بِهِ
وَ بَصَرَهُ الَّذی یُبْصِرُ بِهِ وَ لِسانَهُ الَّذی یَنْطِقُ بِهِ وَ یَدَهُ الَّتِی یَبْطِشُ بِهَا إِنْ دَعَانِی أَجَبْتُهُ وَ إِنْ سَأَلَنِی أَعْطَیْتُهُ.» (با انجام نوافل به من نزدیک می‌شود تا آنجا که محبوب من می‌گردد پس چون محبوب من شد، من گوش او می‌شوم که با آن می‌شنود و چشمی می‌شوم که با آن می‌بیند و زبانی می‌شوم که بدان سخن می‌گوید و دست قدرت او می‌شوم اگر مرا بخواند اجابتش می‌کنم و چون از من درخواستی داشته باشد حاجتش را برمی‌آورم.)
محبوب خدا و نزدیک خدا شدن اثر نوافل است. به همین دلیل درخواست می‌کنیم که بهره ما از این ظرفیت بیشتر بشود.
2. معنای دوم نافله بخشش و عطیه است.
در سوره انبیا، آیه۷۲ می‌فرماید: وَ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ یَعْقُوبَ نافِلَةٌ. (و اسحاق و یعقوب را به عنوان عطایی افزون، به او بخشیدیم.)
با ملاحظه این معنا، عطیه و بخشش بیشتری را در این روز از خداوند خواستار هستیم.
«وَأَکْرِمْنِی فِیهِ بِإِحْضارِ الْمَسائِلِ»
انسان موجودی سراسر نیاز و احتیاج است. همچنانکه در سوره فاطر، آیه۱۵ می‌فرماید: یا أَیُّهَا النّاس‌ُ
أَنتُم‌ُ الفُقَراءُ إِلَی اللّهِ. (ای مردم، شمایید نیازمندان به خدا، و فقط خدا بی نیاز و ستوده است.)
اگر برای برآورده شدن این نیاز به دیگری امیدی ببندیم، خداوند در حدیث قدسی می‌فرماید:
«وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی لَأُقَطِّعَنَ أَمَلَ کُلِّ مُؤَمِّلٍ [مِنَ النّاسِ] غَیْرِی بِالْیَأْسِ.» (به عزت و جلالم سوگند، آنکه به غیر من دلبسته است حتماً امیدش را به ناامیدی و یأس می‌کشانم.)
بنابراین توصیه شده است که احتیاجات و نیازهای‌مان را از خدا بخواهیم:
در سوره نساء، آیه۳۲ می‌فرماید: وَسْئَلُوا اللّهَ مِنْ فَضْلِهِ. (و به فضل خداوند از او بخواهید.)
خداوند قادر، کریم، حکیم و عالم است و برای برآورده‌کردن حاجات و مرتفع ساختن نیازها همین چهار خصوصیت لازم است.
امام صادق (ع) می‌فرمایند: «علَیکُم بِالدُّعاءِ، فإنَّکُم لاتَقَرِّبُونَ إلَی اللّهِ بمِثْلِهِ.» (بر شما لازم است به
دعا کردن و خواستن ،چون چیزی مانند دعا شما را به خدا نزدیک نمی‌کند.)
خدا هم به دعا کننده نزدیک است.
در سوره بقره، آیه۱۸۶ می‌فرماید: وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادی عَنِّی فَإِنِّی قَریبٌ أُجیبُ دَعْوَةَ الدّاعِ إِذا دَعانِ. (و چون بندگانم درباره من بپرسند بگو یقینا من نزدیکم، دعای دعاکننده را وقتی مرا بخواند اجابت می‌کنم.)
ارزش پیدا کردن ما نزد خداوند به همین دعاست.
در سوره فرقان، آیه۷۷ می‌فرماید: قُلْ مَا یَعْبَأُ بِکُمْ رَبِّی لَوْلَا دُعَآؤُکُمْ. (بگو اگر دعای شما نباشد پروردگارم هیچ اعتنایی به شما نمی‌کند.)
امیرالمومنین(ع) می‌فرمایند: «أحَبَّ المُؤمِنینَ إلَی اللّهِ تَعالی أسأَلُهُم.» (محبوب‌ترین مومنان نزد خداوند کسی است که بیشتر درخواست و سوال از خدا دارد.)
امام صادق(ع) نیز فرموده‌اند: «إنَّ عِندَ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنزِلَةً لا تُنالُ إلّا بِمَسألَةٍ.» (همانا جایگاهی نزد خداوند است که شخص فقط با سوال و درخواست کردن از او به آن می‌رسد.)
«وَقَرِّبْ فِیهِ وَسِیلَتِی إِلَیْکَ مِنْ بَیْنِ الْوَسائِلِ»
در سوره مائده، آیه۳۵ می‌فرماید: وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ. (وسیله‌ای برای تقرب به سوی خدا انتخاب کنید.)
در سوره شوری، آیه۲۳ می‌فرماید: قُلْ لَا أَسْأَلُکُمْ عَلَیْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِی الْقُرْبَی. (بگو از شما در برابر رسالتم هیچ پاداشی جز مودت نزدیکانم را درخواست ندارم.)
این مودت که به‌عنوان پاداش و مزد رسالت است، وسیله قرب به‌سوی خداست.
در سوره فرقان، آیه۵۷ می‌فرماید: قُلْ ما أَسْئَلُکُمْ عَلَیْهِ مِنْ أَجْرٍ إِلَّا مَنْ شاءَ أَنْ یَتَّخِذَ إِلی رَبِّهِ سَبِیلًا. (بگو من از شما در برابر رسالتم هیچ پاداشی نمی‌خواهم مگر کسی بخواهد به سوی پروردگارش راهی داشته باشد.)
پس راه و وسیله به‌سوی حضرت حق، مودت ذوی‌القربای رسول گرامی(ص) است.
«یَا مَنْ لَا یَشْغَلُهُ إِلْحاحُ الْمُلِحِّینَ»
ای کسی که پافشاری اصرارکنندگان در درخواست خود، تو را از توجه به دیگران بازنمی‌دارد و مشغول نمی‌کند.
