درباره یک دیدار
انتشار خبر دیدار اخیر حسن روحانی، رییس‌جمهوری پیشین کشورمان با رهبر انقلاب، تحلیل‌ها و اقوال متفاوتی را در پی داشته است. دراین‌بین یک خط تحلیلی، بیشتر از سایرین ذهن را مجذوب خود کرده و آن، تمایل وافر روحانی به کم کردن فاصله‌اش با حاکمیت است؛ فاصله‌ای که برخی نیروهای سیاسی ازجمله حامیان روحانی سعی دارند آن را بعید و دور نشان بدهند. سنت دیرینه اینگونه جا انداخته بود که رؤسای جمهور پس از پایان یافتن دوران مسوولیت‌شان در رأس قوه اجرایی کشور، به مجمع تشخیص مصلحت نظام کوچ کنند و به‌عنوان عضو حقیقی به بازوی مشورتی مقام معظم رهبری تبدیل شوند. پیشنهاد عضویت در مجمع تشخیص به حسن روحانی نیز ارائه شد اما سکوت او در برابر این پیشنهاد، این ذهنیت را به وجود آورد که رییس‌جمهوری پیشین قصد دارد تعمدا میان خود و حاکمیت فاصله بیندازد و به یکی از رهبران جریان خارج از بلوک قدرت تبدیل شود؛ البته به نظر می‌رسد سکوت روحانی در برابر سنت عضویت در مجمع تشخیص یک دلیل اصلی داشته باشد و آن قبول نداشتن ساختار مجمع ازسوی او بود. یکی از نشانه‌های عدم اعتقاد روحانی به ساختار مجمع این بود که روحانی در دوران هشت‌ساله مسوولیت خود در دولت، در کمتر از 10جلسه مجمع شرکت کرد چراکه معتقد بود ریاست مجمع تشخیص مصلحت باید به عهده رییس‌جمهوری باشد و در غیر این صورت نهاد موثری نخواهد بود.
