مرد میانسال که در ایستگاه اتوبوس سرفه می‌کند، جمعیتی که اطرافش ایستاده‌اند خود را کمی کنار می‌کشند تا مثلا فاصله اجتماعی را حفظ کنند. مردم نگران ابتلا به کرونا هستند اما مرد میانسال که واکنش دیگران را دیده است، می‌گوید: «نگران نباشید، کرونا نیست. به‌خدا به‌خاطر آلودگی هواست.» درد کرونا کم بود، حالا باید آلودگی هوا را هم تحمل کرد. سینه‌ها سنگین شده‌اند، حالا چه با ذرات معلق، چه با ویروس منحوس کرونا. اما واقعا چرا اراده جدی برای حل این معضل و کاهش خطرات و مضرات آن نیست؟ چرا خودمان به ضرب‌المثل «علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد» بی‌تفاوتیم؟  اگر سرمایه‌گذاری‌های لازم در زمینه اقدامات تصریح‌شده در قانون هوای پاک و حتی قوانین و مصوبات مرتبط با آلودگی هوا انجام می‌شد این روزها حتما مبتلا به چنین وضعیتی نبودیم. اینکه در پایتخت با تعداد چندمیلیونی موتورسیکلت‌ها فقط 160دستگاه موتور برای دریافت برگه معاینه فنی به مراکز مراجعه کرده‌اند رکوردی جهانی است که نتیجه آن جز بدنامی نیست. وضعیت ناوگان فرسوده حمل‌ونقل، سواری‌های قدیمی، کیفیت پایین سوخت، مازوت سوزی در برخی صنایع و ده‌ها مشکل ریزودرشت دیگر وجود دارند که هرکدام جانی از ایرانیان می‌ستانند و کسی کاری جدی برای مقابله با آن‌ها نمی‌کند.