پشمچی‌زاده در واکنش به صحبت اخیر آقای حناچی در کلاب‌هاوس درباره اهدافی که در این گفت‌وگوها دنبال می‌شود به خبرنگار «صبح‌نو» گفت: «آقای حناچی در جریان گفت‌وگویی که در کلاب‌هاوس داشتند موضوعاتی را مطرح کردند که چیز تازه در آن دیده نمی‌شد. این همان مطالبی است که با روزنامه‌های مختلف طی دوران مسوولیت‌شان در شهرداری تهران و حتی قبل از آن هم در وزارت راه و شهرسازی مطرح می‌کردند. دو دلیل عمده وجود دارد که این موضوعات توسط آقای حناچی مطرح می‌شود. نخست هدف قرار دادن یک دوره بسیار شاخص با یک کارنامه پر بار از خدمات و فعالیت‌ها در شهر تهران در دوران مسوولیت آقای دکتر قالیباف به‌عنوان شهردار تهران و شوراهای سوم و چهارم است. مسأله دیگر سرپوش گذاشتن بر کارنامه خالی و غیر‌قابل دفاع شهرداری یا بهتر بگویم مجموعه مدیران شهرداری در دوره اخیر محسوب می‌شود. این تلاشی برای فرار از پاسخگویی در مقابل مجموع کم کارها و
 عمل نکردن به وظایف ذاتی شهرداری است. اینگونه می‌خواهند راه نجاتی برای خودشان باز کنند. البته همزمانی این موضوعات با دورانی که ضرب آهنگ سیاسی کشور بالا می‌رود اهداف دیگری را دنبال می‌کند که به جای خود قابل بررسی و توجه است.»
توسعه شگفت‌انگیز شهر 
معاون سابق شهرسازی شهرداری تهران افزود: «باید به بخشی از ویژگی‌های این دوره مدیریتی یعنی دوره 12‌ساله آقای قالیباف در شهر تهران بپردازیم. در این دوره مجموعه شبکه بزرگراهی شهر تهران که در طرح جامع پیش‌بینی شده بود به اتمام رسید. برای این موضوع حدود 260‌کیلومتر بزرگراه ساخته شد و چیزی حدود 196‌دستگاه پل در بخش‌های مختلف بزرگراهی به بهره‌برداری رسید. برای توسعه حمل‌و‌نقل عمومی نزدیک به 180 کیلومتر خطوط جدید مترو ایجاد شد و 196‌ایستگاه به بهره‌برداری رسید. 194کیلومتر خط اتوبوسرانی تندرو (بی.آر.تی) در بخش‌های مختلف شهر تهران راه‌اندازی شد و 1267‌دستگاه اتوبوس تندرو خریداری و در این خطوط مورد استفاده قرار گرفت. برای تاب‌آوری شهر تهران در مقابل حوادث غیر‌مترقبه 111‌پایگاه مدیریت بحران ایجاد شد که این پایگاه‌ها که سوله‌های مدیریت بحران هستند در زمان آرامش و غیر بحرانی به‌عنوان ورزشگاه‌های ویژه‌ای بانوان خدمت‌رسانی می‌کنند. در مقابله با موضوعات آب‌گرفتگی و سیلاب‌های شهر تهران 100کیلومتر شبکه دفع آب‌های سطحی ایجاد و هزاران کیلومتر شبکه فرعی برای اتصال بخش‌های مختلف تهران به این شبکه اصلی اجرای شد.

 در افزایش سرانه‌های خدماتی محلی 354سرای محله و 543‌کتابخانه منطقه ای ایجاد شدند. 23‌مجموعه فرهنگی و ورزشی ویژه بانوان احداث شد و همچنین در توسعه فضای سینما و تئاتر و هنرهای نمایشی 6520‌صندلی سینما و 6500‌صندلی تئاتر ایجاد شدند. بسیاری از موزه‌ها و خانه موزه‌ها در شهر تهران احداث شدند. برای افزایش سرانه ورزش همگانی 541‌زمین چمن مصنوعی در اختیار شهروندان قرار گرفت. نزدیک به 7میلیون متر مربع فضای فرهنگی و ورزشی جدید در سطح شهر تهران ایجاد شدند. بحث سرانه فضای سبز جدا از پروژه‌های بزرگ مثل یاس فاطمی، بوستان ولایت و تعداد زیادی بوستان که در دل محلات ایجاد شدند. پروژه‌هایی مثل دریاچه خلیج‌فارس که ترکیبی از فضای تفریحی با فضای سبز است یکی دیگر از شاخص‌های عملکرد مدیریت دوره آقای قالیباف محسوب می‌شود. استفاده از ظرفیت یک دریاچه 7میلیون متر مکعبی که جز برنامه‌های چند دهه‌ای شهر تهران بود در این دوره تحقق پیدا کرد و انجام شد.» وی بیان کرد: 
«در 12‌سال مدیریت شهری که هدف تخریب آقایان قرار می‌گیرد مجموعا 118هزار میلیارد تومان در قالب بودجه‌های سنواتی از منابع مختلف شهر تهران صرف ارائه خدمات شد. در بررسی انجام شده قیمت تمام‌شده اقدامات شهرداری در خصوص سرانه‌های خدماتی که عمدتا پروژه‌های کوچک مقیاس هستند براساس ارزش روز و بدون در نظر گرفتن پروژه‌های بزرگ بزرگراهی، مترو و مگاپروژه‌هایی مثل دریاچه خلیج‌فارس و برج میلاد و چیزهایی از این قبیل حدود هزار، هزار میلیارد تومان است. این نمونه بارزی از ارزش و اهمیت فعالیت‌های آن دوره مدیریت شهری را نشان می‌دهد و روشن می‌سازد.»

نمی‌توان کارنامه ضعیف مدیریت کنونی شهر را پنهان کرد
«این طرف قضیه هم یک دوره مدیریت شهری چهارساله قرار دارد که مقارن با شورای پنجم و فعالیت سه شهردار و دو سرپرست در شهر تهران بوده است. این دوره مجموعا 110هزار میلیارد تومان اعتبارات صرف کردند. اما کارنامه‌شان به هیچ عنوان قابل دفاع نیست و کمتر می‌توان اقدام شاخص و تأثیر‌گذار را در این کارنامه مشاهده کرد. به این ترتیب دلیل انجام این گفت‌وگوها و طرح این مباحث کاملا روشن است. بیشتر از اینکه بخواهیم به جنبه‌های فنی اینگونه مصاحبه‌ها بپردازیم باید انگیزه‌هایی که موجب می‌شود چنین موضوعات مطرح شود را باید توجه کنیم. نکته دیگری که باید درباره این مصاحبه به آن اشاره کرد اعداد و ارقامی است که آقای شهردار استفاده می‌کنند. این اعداد و ارقام صحیح نیست. این ناشی از آن است که همکاران‌شان اعداد و اطلاعات درستی در اختیارشان 
قرار نمی‌دهند. ایشان باید وقت بیشتری برای تسلط بر اطلاع صرف کنند تا بعضا به اظهار‌نظرهای غیرکارشناسانه ختم نشود.» پشچمی‌زاده تصریح کرد: «قبل از پرداختن به بحث‌های مطرح شده در شهرسازی باید درباره آلودگی هوای تهران صحبت کنم. در ابتدای کار این دوره مدیریت شهری چون به لحاظ سیاسی این مجموعه شورا و مدیران این دوره همسو و همراه با دولت بودند انتظار می‌رفت این همسو و همراه بودن منجر به گام‌های بلندی در رابطه با رفع آلودگی هوای تهران شود. چون مدیریت شهر برنامه‌ای برای رفع مشکلات آلودگی هوای داشت. اما به هیچ عنوان همسویی و همراهی دولت وجود نداشت. در این دوره انتظار می‌رفت همراهی و همسویی دستگاه‌های مختلف یک اتفاق ویژه‌ای را رقم بزند و از آن طرف کمک‌های ویژه‌ای که دولت باید در ایجاد زیرساخت‌ها انجام دهد و سهمش را در توسعه حمل‌و‌نقل عمومی پرداخت کند. اما متاسفانه هیچ گام و اتفاق شاخصی در این دوره شاهد نبودیم.»

اطلاعات آقای شهردار درباره پل صدر صحیح نیست
معاون سابق شهرسازی شهرداری تهران در پاسخ به انتقادات آقای حناچی به پروژه پل صدر توضیح می‌دهد: « آقای شهردار درباره پل صدر صحبت کردند این پروژه بدون مطالعه انجام شده و چهار برگ مطالعه ندارد. قبلا به دفعات پاسخ این موضوع را مطرح کردیم. هر فرد عادی و ناآشنا به مسائل عمرانی می‌داند که پروژه‌ای با این درجه پیچیدگی و سازه‌ای با این ابعاد به هیچ عنوان نمی‌تواند بدون انجام مطالعه و بدون استفاده از خدمات مهندسی ساخته شود. دیگر اینکه اشاره کردند به جای این پل صدر می‌شد دو خط مترو راه‌اندازی کرد. این قیاس؛ قیاس مع‌الفارغ است. کارکرد پروژه صدر کارکرد دیگری است و نقش مشخصی در بحث ترافیکی شهر دارد. بزرگراه طبقاتی صدر باید ساخته می‌شد به‌دلیل این که با احداث تونل نیایش و اتصال بزرگراه نیایش به بزرگراه صدر که تکمیل شبکه بزرگراهی شهر تهران بود بسیار لازم محسوب می‌شد. این پروژه خطوط شرقی غربی بزرگراهی را باید تکمیل می‌کرد. احداث این تونل عملا سطح سرویس بیشتر در بزرگراه افزایش می‌داد که با دو روش این سطح سرویس باید رسیدگی می‌شد. یا باید سطح وسیعی از املاک اطراف بزرگراه صدر تملک می‌شد و این بزرگراه را تعریض می‌کردیم یا اینکه بخشی از این سطح سرویس را در تراز دیگری و در پل طبقاتی ایجاد می‌شد. این گزینه برتر شد. قرار شد بزرگراه صدر تعریض نشود و بار اضافی از طریق پل طبقاتی صدر از شرق به غرب و از غرب به شرق منتقل شود. این بحث بسیار روشنی است و دلایل روشن کارشناسی دارد.» وی اظهار کرد: «اما اینکه پل صدر را با دو خط مترو مقایسه کنیم ناشی از کمبود اطلاعات یا اشتباه در انتقال و تحلیل اطلاع است. برای بزرگراه صدر 1250میلیارد تومان هزینه شد. هر کیلومتر مترو در آن زمان 250‌میلیارد تومان منابع نیاز داشت. اگر بخواهیم صحبت‌های آقای شهردار را بپذیریم باید اینطور در نظر بگیریم که پل صدر معادل 5کیلومتر مترو می‌شد. این در حالی است که متوسط خطوط مترو در شهر تهران حدود 25 تا 30کیلومتر است. بنابراین اگر بخواهیم حرف آقای شهردار را بپذیریم باید بگوییم بزرگراه صدر معادل 60کیلومتر خطوط مترو بوده است که این اعداد به هیچ‌وجه با هم همخوانی ندارد و این داده‌ها صحیح نیست.»

اعدادی که با واقعیت فاصله دارند
معاون سابق معماری و شهرسازی در ادامه سخنانش به «صبح‌نو» گفت: «آقای حناچی اشاره کرده‌اند که در آن دوره 450‌پروانه بلندمرتبه‌سازی صادره شده است. این حقیقت ندارد و این هم باز از مواردی است که باید به منبع اطلاعاتی که به ایشان می‌دهند رجوع کنند و درباره‌اش بازنگری داشته باشند. چون در کل دوره مدیریت سابق شهری 289‌پروانه بلندمرتبه سازی صادر شده که همگی دارای مصوبات کمیسیون ماده‌5 بوده است.» این مسوول سابق مدیریت شهر افزود: «آقای شهردار اشاره کرده‌اند که در دوره مدیریت قبل 25میلیون متر مربع پروانه مسکونی صادر شده است. صدور پروانه مسکونی و ساختمانی از طرف شهرداری یا دریافت پروانه ساختمانی از طرف مالکان اگر براساس طرح تفصیلی یکپارچه شهر تهران باشد یک اقدام قانونی است و به هیچ عنوان نمی‌شود حقوق مالکانه افراد را در نظر نگرفت. هیچ مرجعی در کشور نمی‌تواند از دریافت پروانه ساختمانی توسط مالکین جلوگیری 
به عمل آورد. این موضوع نه ویژگی مثبت محسوب می‌شود و نه ویژگی منفی به حساب می‌آید. آقای حناچی در ادامه این مطلب اشاره کردند که این میزان صدور پروانه ساخت حدود 800هزار نفر به جمعیت تهران اضافه کرده است. اولا که پروانه‌های ساختمانی ظرفیت سکونت‌پذیری را ایجاد می‌کند. دیگر اینکه نسبت افزایش واحد مسکونی شهر تهران 2به 5 است. یعنی اگر 25میلیون متر مربع پروانه ساخت صادر کرده باشیم به این معنای نیست 25میلیون پروانه ساخت جدید صادر کرده‌ایم. این ساختمان‌ها قبلا وجود داشته‌اند و معمولا نسبت افزایش ساختمان‌های 2طبقه به 5طبقه بوده است. پس بنابراین عددی که ایشان مطرح می‌کنند و می‌گویند 800هزار نفر افزایش جمعیت داشته‌ایم این عدد صحت ندارد و در واقع 460هزار نفر بوده است. در عین حال سقف جمعیت‌پذیری تهران در طرح جامع 10میلیون‌و‌پانصد‌و‌هفتادهزار نفر پیش‌بینی شده است و روند صدور پروانه‌ها در طول سالیان گذشته از مسیر پیش‌بینی شده در طرح جامع فراتر نرفته است. به‌نحوی که اگر تا افق طرح جامع که سال‌1404 است پیش برویم جمعیت‌پذیری شهر تهران با عدد پیش‌بینی شده در طرح جامع مطابق خواهد بود. به بیانی دیگر متوسط افزایش ظرفیت جمعیت‌پذیری تهران از ابتدای ابلاغ طرح تفصیلی تاکنون حدود 144هزار نفر در سال است. البته این لزوما به معنای مساوی با مفهوم اضافه جمعیت یا افزایش جمعیت نیست. در راستای پایش طرح تفصیلی شهر تهران که از 1394 تا انتهای‌1395 در شهرداری تهران صورت گرفته است طی بند‌2 مصوبه‌543 کمیسیون ماده‌5 که خود آقای حناچی به‌عنوان معاون وزارت راه و شهرسازی زیر آن مصوبه را امضاء کرده است مشخص شده که 501هزار نفر از ظرفیت جمعیت‌پذیری شهر تهران کاهش یافت و این جزء اقدامات بسیار خوب شهرداری تهران در آن دوره بوده است.» به گفته پشمچی‌زاده، آقای شهردار اشاره کرده‌اند که ارزش بودجه شهرداری تهران در آن زمان 8میلیارد دلار بوده است و ارزش بودجه در دوره 4ساله یک ششم منابع آن زمان بوده است. باید متقابلا سوال کرد که اگر این قیاس را بپذیریم آیا ارزش پروژها و زیرساخت‌های ایجاد شده در شهر تهران هم به یک ششم دوره قبل می‌رسد؟»

امضای آقای حناچی در طرح تفصیلی منطقه‌22 قرار دارد
«اما درباره مطالب بیان شده درباره منطقه‌22 باید بگویم که اولا باید اشاره کرد که هیچ‌گاه به کارهای ویژه شهرداری تهران در آن دوره اشاره نمی‌کنند. مثلا پروژه خلیج‌فارس که یک تکلیف روی زمین مانده برای بیش از 30سال قبل بوده را بیان نمی‌کنند. همچین توسعه شبکه بزرگراهی در منطقه‌22 که دسترسی‌ها را بسیار افزایش داد و مطلوب کرد؛ مورد توجه آقایان نیست. حتی موضوع طرح تفصیلی جدید را در کارنامه خودشان بیان می‌کنند که این صحت ندارد. طرح تفصیلی ویژه منطقه‌22 در دوره قبلی در سال‌1394 آغاز شد و پایان آن طی نامه برای دبیرخانه کمیسیون ماده‌5 ارسال شد. کل مطالعات در دوره قبلی انجام گرفت و صرفا مصوبات این مطالعات در کمیسیون ماده‌5 در این دوره مدیریتی انجام شد. این خلاف رویه و اخلاق است که کاری که در یک دوره دیگر انجام شده را به‌عنوان کارنامه این دوره قلم داد کنند.
موضوع دیگر درباره منطقه‌22 این است که ایشان از این منطقه به‌عنوان آخرین فرصت‌ها برای جهانی شدن تهران نام برده‌اند و گونه‌ای مطرح کردند که سیاست‌های دوره گذشته موجب از بین رفتن این فرصت‌ها شده‌است. تمهیدات اولیه برای توسعه منطقه‌22 به‌عنوان قطب توسعه مسکن شهر تهران بر مبنای نیاز مسکن در سال‌1365 بوده که در صورت جلسه شماره‌68 شورای نظارت بر گسترش شهر تهران به آن پرداخته شده است. در این صورت جلسه به‌دلیل اینکه با افزایش جمعیت و نرخ رشد جمعیتی که در ابتدای دهه‌60 برنامه ریزان شهری را متوجه نیاز به تأمین مسکن برای متولدین این دهه پیش‌بینی می‌کردند و این مصوبه انجام شد. در حدود سال‌های دهه‌70 هم براساس مصوبه ساماندهی 20‌آبان‌1370منطقه‌22 برای تأمین نیاز مسکن شهر تهران به محدوده قانونی شهر تهران اضافه شد. برهمین اساس طرح تفصیلی منطقه‌22 تهران که درسال‌های‌1373 تا 1379 تهیه شد ملاکش جمعیت‌پذیری حدود 675‌هزار نفر بود. براساس طرح تفصیلی برای منطقه‌22 نقش سکونتی و تعریف بلندمرتبه سازی صورت پذیرفت. جالب اینکه حداقل در سه مصوبه اصلی کمیسیون ماده‌5 که تعیین ضوابط منطقه‌22 را در قالب الگوی بلندمرتبه‌سازی در این منطقه برای جمعیت 675هزار نفری تعریف می‌کند. در سه مصوبه‌320، 350 و 357 در دو مصوبه آن خود آقای حناچی به‌عنوان عضو کمیسیون ماده‌5 امضاء دارند و مصوبه‌351 و 357 به امضاء ایشان هم رسیده است. این محل تعجب است که ایشان به سوابق مراجعه نمی‌کنند و این را نادیده می‌گیرند که موضوع سیاست‌گذاری در امر مسکن در منطقه‌22 و الگوی بلند‌مرتبه‌سازی در آن منطقه چیزی نبوده که در دوره پیشین مدیریت شهری اتفاق بیافتد.»