چند روزی است به همت یک گروه خلاق تولید‌محتوا، که کارهای تولیدی دغدغه‌مندی در کارنامه دارند، ویدیویی در فضای مجازی منتشر شده است که حرف‌های بسیاری در دل خود دارد. سوالاتی راجع به ازدواج که از دوگروه پرسیده شده است. ابتدا از والدینی که فرزند دختر دارند و سپس از دخترانی در سن ازدواج. سوال‌های مشترک با عناوینی چون: آیا حاضرید به پسری که مثلا حقوق چهار میلیون تومانی و توان  رهن یک واحد 50 متری دارد دختر بدهید؟ بسیاری از پدرها و مادرهای مورد مصاحبه به صراحت اعلام کردند که خیر! زیرا با این هزینه‌ها زندگی نمی‌چرخد و داماد باید حداقل حقوق ده، بیست میلیون تومانی داشته باشد و .... از آن طرف موضع دختران سهل‌گیرانه‌تر بود. یکی از آنها جمله‌ای می‌گوید که مهمترین بخش این مصاحبه‌ها هست:«مگر پدر و مادر من، خودشان از کجا شروع کردند که حالا من توقع بالایی داشته باشم.» شاید درگیر جابه‌جایی نقش‌ها شده‌ایم. پدرها و مادرها که باید نقش تسهیل‌کننده داشته باشند به دلایل مختلف که مهمترینش تامین رفاه فرزندانشان است و تحمل نکردن نداری‌ها و تلخی‌هایی که خود تحمل کرده‌اند، حد انتظارشان را بالا بردند و همین مساله و سخت‌گیری‌ها باعث تجملی شدن و گران شدن ازدواج شده است که جوان‌های بسیاری در عین تمایل و نیاز از آن دوری می‌کنند. 
از طرف دیگر نیاز طبیعی و فطری در وجود دختران و پسران جوان وجود دارد که در صورت مهیا نبودن اسباب ازدواج منجر به ناهنجاری‌های عمده فردی و اجتماعی می‌شود. این خسارت موقعی جبران ناپذیر است که دیگر میل و تمایلی به ازدواج در عین نیاز در دختران و پسران جوان نباشد. این ویدیو زنگ خطر عجیبی دارد که هم در خانواده و هم در جامعه صدای آن به گوش می‌رسد.