مصطفی وثوقکیادبیر گروه فرهنگ
یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی / بیش از چهل سال از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی میگذرد، اما یاد و خاطره آن برای آنان که در آن فضا نفس کشیدهاند همواره زنده و جاوید است. یاد و خاطره انقلاب نه تنها برای نسلی که آن روزگار را تجربه کردند بلکه برای نسلهای بعدی هم فضایی نوستالژیک و دوستداشتنی است. عکسها و فیلمها و یادگاریهای آن دوران هنوز رنگ و عطر دارند و همچنان باعث پیوند ما با آن دوران میشوند. یکی از عواملی که بیش از همه یاد انقلاب را پُررنگ نگاه داشته موسیقی است. موسیقی و سرود انقلاب. سرودهایی که در مدرسه به صورت دسته جمعی با شور و شوق و دستهای گره کرده میخواندیم. همان سرودهایی که هنوز هم در ایام سالگرد پیروزی انقلاب اسلامیروحمان را پرواز میدهد. ما هنوز هم «خمینی ایامام» را زیر لب زمزمه میکنیم و هنوز سرود «آمریکا ننگ به نیرنگ تو» را از حفظ هستیم. اکثر این سرودها را یا با صدای محمد گلریز شنیدهایم یا به صورت کُر. صدای محمد گلریز یعنی نغمه انقلاب. اما آیا محمد گلریز به تنهایی و فقط با صدای خود قادر به ساختن این حجم از نوستالژی بود؟طبیعتاً خیر. دو ضلع دیگر این سرودها تقریباً هیچوقت دیده نشدند. حمید سبزواری که شاعر اکثر این آواها بود و احمدعلی راغب که زحمت ساخت ملودیها بر روی دوش او بود. پیشینی او و آنچه او پیش از انقلاب از روی علاقه شخصی در پی آن بوده، یکی از عوامل اصلی شکلگیری سرود و نغمه انقلاب است. احمدعلی راغب در کتاب «بانگ آزادی» هم این پیشینه را روایت کرده و هم تمام آنچه که سرود انقلاب را شکل داده است.