مصطفی وثوق‌کیادبیر گروه فرهنگ

احمدعلی راغب و مثلث بانگ آزادی

یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی / بیش از چهل سال از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی می­‌گذرد، اما یاد و خاطره­ آن برای آنان که در آن فضا نفس کشیده­‌اند همواره زنده و جاوید است. یاد و خاطره انقلاب نه تنها برای نسلی که آن روزگار را تجربه کردند بلکه برای نسل‌‌های بعدی هم فضایی نوستالژیک و دوست‌‌داشتنی است. عکس‌­ها و فیلم‌­ها و یادگاری‌‌های آن دوران هنوز رنگ و عطر دارند و همچنان باعث پیوند ما با آن دوران می­‌شوند. یکی از عواملی که بیش از همه یاد انقلاب را پُررنگ نگاه داشته موسیقی است. موسیقی و سرود انقلاب. سرودهایی که در مدرسه به صورت دسته جمعی با شور و شوق و دست‌های گره کرده می­‌خواندیم. همان سرودهایی که هنوز هم در ایام سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی‌روح‌مان را پرواز می­‌دهد. ما هنوز هم «خمینی ای‌امام» را زیر لب زمزمه می­‌کنیم و هنوز سرود «آمریکا ننگ به نیرنگ تو» را از حفظ هستیم. اکثر این سرودها را یا با صدای محمد گلریز شنیده‌­ایم یا به صورت کُر. صدای محمد گلریز یعنی نغمه انقلاب. اما آیا محمد گلریز به تنهایی و فقط با صدای خود قادر به ساختن این حجم از نوستالژی بود؟طبیعتاً خیر. دو ضلع دیگر این سرودها تقریباً هیچ‌وقت دیده نشدند. حمید سبزواری که شاعر اکثر این آواها بود و احمدعلی راغب که زحمت ساخت ملودی­‌ها بر روی دوش او بود. پیشینی او و آنچه او پیش از انقلاب از روی علاقه شخصی در پی آن بوده، یکی از عوامل اصلی شکل‌‌گیری سرود و نغمه انقلاب است. احمدعلی راغب در کتاب «بانگ آزادی» هم این پیشینه را روایت کرده و هم تمام آنچه که سرود انقلاب را شکل داده است.