مطبوعات پس از کودتای28مرداد دو خصیصه داشت: 1- ‌امتیازات سالانه به صلاح‌دید دولت واگذار می‌شد. 2- تعداد نشریات دولتی برخاسته از طبقه مرفه و وابسته افزوده شد. تا آن جا که در پایان سال‌56 از کل 772‌عنوان نشریه جدید، 436عنوان انتشارات دولتی یا مؤسسات وابسته به آن بود و جز تعدادی ناچیز، اغلب شخصیت سیاسی خود را از دست داده و در سلک خبری - اجتماعی در‌آمدند. هم‌چنان که در دهه‌30 دولت بیش از 40روزنامه و هفته‌نامه را تعطیل کرد و به دادگستری اجازه رسیدگی به شکایات را نداد. در دهه‌1350 نیز حدود 70‌نشریه را به شیوه‌ای بی‌سابقه تعطیل کرد. سانسور مطبوعات بعد از کودتای 28‌مرداد قریب 10سال منحصراً با فرمانداری نظامی یا سازمان امنیت بود. بنابر گزارش‌های UPR که گزارش دوره‌ای جهانی در حوزه حقوق بشر است، از انتشار سالانه ۱۵۰۰‌عنوان کتاب پیش از انقلاب به ۱۰۷‌هزار عنوان کتاب در سال‌۹۶ رسیده‌ایم و جزو سه کشور نخست جهان هستیم.  ۵۸۰۰‌هفته‌نامه، هشت هزار مطبوعه مجوزدار دانشجویی، مجوز فعالیت ۱۵۰‌رسانه بین‌المللی در کشور، وجود چهار هزار سمن مجوزدار از وزارت کشور در ایران که ۵۸‌درصد آن‌ها در حوزه حقوق بشر فعالیت می‌کنند و فعالیت ۳۱‌هزار وکیل که یک سوم آن بانوان هستند، نشان‌دهنده رشد ما در حقوق و آزادی‌های اجتماعی است. می‌توان گفت آزادی مطبوعات در تاریخ ایران از آغاز انتشار اولین روزنامه تا امروز هیچ‌گاه به قوت و قدرت حالا نبوده است.