اینکه محافظهکار و در عین حال معتقد به لیبرالیسم اقتصادی باشی و باز دم از مشارکت حداکثری بزنی و بالاتر از این، رقبای خود را به دامن زدن به ایده مشارکت حداقلی متهم کنی، ملغمهای است که فقط از عهده اصحاب حزب کارگزاران سازندگی بر میآید؛ همان راستهای مدرن که مرزهای فرصتطلبی را درنوردیدهاند و خوی معطوف به قدرت آنها، مورد انتقاد سایر اصلاح طلبان قرار گرفته است. بررسی کنشگری سیاسی «ابرمرد نوستالژیک کارگزارانیها» نشان میدهد که هواداری محافظهکاران لیبرال ایرانی از ایده مشارکت حداکثری، تعارف بیمعنایی بیش نیست.