همین چند روز پیش بود که طرح شفافیت آرای نمایندگان رأی نیاورد و همین رأی نیاوردن موجب شد تا مجلس انقلابی آماج حملات جناح‌های فرصت طلب قرار بگیرد. طبق آیین نامه داخلی مجلس، چنانچه طرحی در صحن علنی رأی نیاورد، در صورتی که در آن طرح تغییر ملموسی ایجاد نشود، تا 6 ماه قابلیت طرح مجدد ندارد مگر اینکه حداقل 50 نفر از نمایندگان با مکتوب‌کردن درخواست خود به هیئت رئیسه، آن طرح را دوباره به جریان درآورند. در ماجرای شفافیت آرا نیز چنین شد و بیش از 50 نفر از نمایندگان در نامه‌ای خطاب به هیئت رئیسه، خواستار به جریان افتادن مجدد مطالبه مردمی شدند. در ماجرای لایحه بودجه سال 1400 نیز مجلس مقاومت جانانه‌ای در برابر هجمه‌های سیاسی جریان حامی دولت کرد و با وجود طوفانی از طعن‌ها و لعن‌ها، از مطالبه اصولی خود مبنی بر «تغییر و اصلاح لایحه بودجه به نفع مردم» کوتاه نیامد و باعث شد تا دولتمردان با وجود سازهای ناکوک، در نهایت مجبور به همسازی با مجلس شوند و لایحه اصلاحی بودجه را به مجلس ارائه کنند؛ هرچند بنابر اظهارنظر نمایندگان، لایحه اصلاحی نیز خود نیازمند برخی اصلاحات دیگر است که قرار است در کمیسیون تلفیق پیگیری شود. تفاوت مجلس فعلی با مجالس قبلی، اگر نگوییم زمین تا آسمان اما قابل توجه و چشمگیر است. گرانیگاه تفاوت مجلس فعلی با اسلاف خود، در پیگیری وعده‌های انتخاباتی و کوتاه‌نیامدن از آنهاست. البته پایداری بر وعده‌ها و حرکت در ریل تغییر و اصلاح، هزینه‌های خاص خود را نیز به همراه دارد و باعث سنگ اندازی مدعیان می‌شود لیکن آنچه مهم است و اولویت دارد، انتفاع مردم است.